Przełom polityczny w Polsce lat 1989/1990 zaowocował nie tylko szeregiem zmian w naszym kraju, lecz także sprawił, że Polska, jej język i kultura, stały się przedmiotem zainteresowania zarówno naszych bezpośrednich sąsiadów, jak też mieszkańców nieraz bardzo odległych krajów. Dynamiczny rozwój współpracy gospodarczej i wymiany różnego rodzaju sprawił, że
w świecie wzrosło zapotrzebowanie na fachowców z dobrą znajomością języka polskiego, poświadczoną stosownymi dokumentami. Taką możliwość zdobywania certyfi katu przez cudzoziemców dała nowelizacja ustawy o języku polskim z dnia 11.04.2003 r. (Dziennik Ustaw Nr 73, poz. 661). Pracujący od kilku lat zespół specjalistów z polskich uczelni wyższych przygotował w nawiązaniu do Europejskiego systemu opisu kształcenia językowego Rady Europy oraz do Systemu testowania biegłości językowej Stowarzyszenia ALTE (Asociation of Language Testers in Europe) projekt

Czy jest sens zmuszać dzieci, by uczyły się języka polskiego? Przecież dla wielu z nich język ten stał się drugim językiem. Czy tylko sentyment powinien motywować rodziców - Polaków, czy z Polski pochodzących do kultywowania mowy, tradycji i kultury polskiej?
Pytań i odpowiedzi związanych z tym tematem będzie wiele.
Sytuacja geopolityczna Europy, a w konsekwencji i świata prowadzi do globalizacji. Dotyczy  ona nie tylko polityki, finansów i gospodarki. Aby realizować cele w zakresie tych dziedzin potrzebna jest międzyludzka komunikacja. Należy do niej znajomość języków. 
Od czasu włączenia Polski w  struktury Unii Europejskiej, język nasz został uznany jako jeden ze środków komunikacji urzędowej i medialnej Europy. Nie możemy konkurować z językami o szerokim zasięgu światowym, nie mniej jednak poza Polską język ten zna kilkanaście milionów Polaków i ludzi polskiego pochodzenia, żyjących na całym globie ziemskim. Znajomość języka polskiego łączy nas  z historią i  geografią Kraju naszego pochodzenia, rozszerza horyzonty myślowe i kulturowe, umożliwia kontakt z rodziną i bliskimi w Polsce, itd., a także ułatwia rozumienie innych języków słowiańskich.

Nie da się ukryć, że niektórzy Polacy mieszkający za granicą sądzą, że jeśli pozbędą się własnej tożsamości, to automatycznie zdobędą nową tożsamość narodową. Jest to bardzo błędne przekonanie. W rzeczywistości tracąc swoją polską przynależność narodową znajdują się w próżni, bo nie są wtedy ani Polakami ani Niemcami. Przykłady wielkich Polaków, jakich zna historia, przekonują nas o tym, że właśnie głębokie poczucie własnej tożsamości oparte na kulturze daje możliwość nawiązywania owocnych kontaktów z ludźmi, którzy należą do innych narodowości. Tak więc, żeby nie być kimś wyobcowanym w innym państwie, wśród innego narodu, trzeba zachować polską tożsamość, świadomość, która umożliwia jednocześnie otwarcie się na innych. Polak gdziekolwiek mieszka, powinien być dumny z tego, że jest Polakiem. Wielu wielkich Polaków, którzy znaleźli uznanie w świecie nie kryło się ze swoją polskością.
Trzeba też zauważyć, że kraje mające zdrowy i mądry stosunek do obcokrajowców nie dążą do ich szybkiej asymilacji we własne społeczeństwo, ale szanują i popierają, również finansowo, pielęgnowanie ich tradycji rodzimych.