Czy jest sens zmuszać dzieci, by uczyły się języka polskiego? Przecież dla wielu z nich język ten stał się drugim językiem. Czy tylko sentyment powinien motywować rodziców - Polaków, czy z Polski pochodzących do kultywowania mowy, tradycji i kultury polskiej?
Pytań i odpowiedzi związanych z tym tematem będzie wiele.
Sytuacja geopolityczna Europy, a w konsekwencji i świata prowadzi do globalizacji. Dotyczy  ona nie tylko polityki, finansów i gospodarki. Aby realizować cele w zakresie tych dziedzin potrzebna jest międzyludzka komunikacja. Należy do niej znajomość języków. 
Od czasu włączenia Polski w  struktury Unii Europejskiej, język nasz został uznany jako jeden ze środków komunikacji urzędowej i medialnej Europy. Nie możemy konkurować z językami o szerokim zasięgu światowym, nie mniej jednak poza Polską język ten zna kilkanaście milionów Polaków i ludzi polskiego pochodzenia, żyjących na całym globie ziemskim. Znajomość języka polskiego łączy nas  z historią i  geografią Kraju naszego pochodzenia, rozszerza horyzonty myślowe i kulturowe, umożliwia kontakt z rodziną i bliskimi w Polsce, itd., a także ułatwia rozumienie innych języków słowiańskich.
Badania specjalistyczne wykazały, że najlepiej uczyć dzieci obcych języków gdy są jeszcze małe. Mogą one bez większych trudności poznawać równocześnie cztery języki i bez kłopotu posługiwać nimi. Dzieci mówią najszystszym językiem, bez naleciałości i mieszania słów. Najgorszą rzeczą jest nie mówić pełnymi zdaniami, ośmieszać niepoprawnie wypowiedziane słowa, kpić i minimalizować uczenie się innego języka. Kto tak robi, sam sobie wystawia świadectwo.
Dzieci dwujęzyczne potrafią z większą łatwością przestawić się z jednego zadania na inne, łatwiej się koncentrują, są bardziej twórcze, mają większą świadomość pluralizmu społecznego i osobistego. Z punktu widzenia socjologii są bardziej tolerancyjne, kontaktowe, preferują społeczeństwo wielowarstwowe.
Ale czy te argumenty trafiają do rodziców? Oczywiście nauka języka polskiego wymaga od nich poświęcenia, wytrwałości, konsekwencji, cierpliwości i czasu, nie mówiąc o dodatkowych kosztach.  Każdy normalny rodzic kocha swoje dziecko i chce dla niego jak najlepiej, dlatego z miłością podejmuje te trudy i je realizuje.
Cieszyłbym się, aby moje słowo pomogło przemyśleć poruszane zagadnienie.
Rodzice, którzy chcą i potrafią przekazać swoim dziecioim miłość do polskości, zasługują na głęboki szacunek.
Przy tej okazji pragnę złożyć moje uznanie i podziękowanie wszystkim nauczycielom, zarządom szkół przyparafialnych naszych Misji za ofiarną pracę, wysiłek i poświęcenie.


Informator Chrześcijańskiego Centrum: nr 4 - 2008